Mijn tweelingzus heeft nooit geleefd
Mijn tweelingzus heeft nooit geleefd
Al van kleins af aan wist ik van haar bestaan en alhoewel ik haar nooit gekend had, miste ik haar enorm. Ik voelde me vaak heel alleen op de wereld. ‘Je had nog een tweelingzus, maar ze heeft nooit geleefd’, vertelde mijn moeder me op een dag. Met die woorden moest ik het maar doen, en dat vond ik verschrikkelijk.
Heel mijn leven al vond ik het verschrikkelijk en vreselijk onrechtvaardig dat ik een zusje had dat niet leefde. In de lagere school was ik jaloers op vriendinnetje die wel een zusje hadden en in het middelbaar vermeed ik zelfs contact met meisjes die een zus hadden. Zo diep zat het. Nadien kwam ik op een punt dat ik niet meer verder kon met mijn leven omdat ik mezelf enorm schuldig voelde omdat ik leefde en zij niet.
Ik heb er nooit met iemand over kunnen of durven praten. Pas toen ik online een artikel
tegen kwam van iemand met een heel herkenbaar verhaal, nam ik de tijd om voor het eerst in mijn leven eens echt bij mijn zusje stil te staan en ik schrok er van hoe hard zij mijn hele leven had beïnvloed.
'Ik mis mijn zus'
Heel mijn leven, en dat is ondertussen al 35 jaar, mis ik mijn zus. Als kind verveelde ik me vaak. 1 keer heb ik mijn moeder toen gezegd: ‘Ik mis mijn zus’. Ik schrok ervan toen ze boos werd en me zei dat ik haar niet kon missen want dat ik haar nooit gekend had. Pas nu, tientallen jaren later, weet ik dat wat ik toen voelde echt was. Ik miste haar echt. Ik heb maanden met haar samen in de baarmoeder gezeten. Dicht tegen elkaar. Ik voelde haar bewegingen en haar warmte. Ze was bij mij toen, en ze leefde.
Ik weet nu ook waarom ik zoveel pijn had. Enerzijds natuurlijk omdat ik mijn zusje niet bij me had, maar anderzijds ook omdat er nooit over gepraat werd. Nooit werd haar naam uitgesproken. Elk jaar, op mijn verjaardag, hoopte ik dat mijn ouders er iets over zouden vertellen. Bij elk speciaal moment, zoals op mijn Communie, dacht ik dat ze wel eens ter sprake zou komen, maar dat gebeurde nooit.
Mijn moeder huilde
Pas vele jaren later heb ik het aangedurfd om er met mijn moeder over te praten. Ik vroeg haar hoe het toch kon zijn dat zij en mijn vader haar zomaar vergeten waren. Mijn moeder vertelde mij toen dat ze haar helemaal niet vergeten was, dat ze elke dag, elk uur aan haar dacht, al 35 jaar lang. Ze huilde. Ze zei mij dat de herinnering aan haar zoveel pijn deed dat ze er niet kon over praten. Dat ze zo graag wou weten hoe ze eruit zag maar dat ze ze na de bevalling niet heeft mogen zien. Ze weet zelfs niet wat er met haar veel te kleine lichaampje gebeurd is.
Stefanie, dit is voor jou
Ik heb nooit geweten dat mijn moeder er ook zoveel pijn van had. In ons gezin konden we over alles praten, behalve over mijn zus. Mijn ouders praten er nog steeds niet graag over. Voor mijn ouders is en blijft het te pijnlijk. Ik weet ondertussen wel dat ze Stefanie heet. Vroeger dacht men dat het beter was om er over te zwijgen, dat de moeders het dan beter konden verwerken. Maar ik wil juist tegen iedereen vertellen dat ik een zus heb.
Ook al is ze dan niet fysiek bij mij, toch voelt het voor mij als een hele opluchting nu ik weet dat mijn gevoelens wel terecht waren, en dat ik haar wel degelijk miste en dat ik haar wel gekend heb. Ik wil haar dan ook erkennen als mijn zus, haar naam uitspreken. Stefanie, liefste zus, dit schrijf ik speciaal voor jou.
Je zus Caroline
Wil jij ook graag vertellen over jouw kindje waar je veel te vroeg afscheid van moest nemen? Elke kindje doet er toe, elk kindje telt. Hoe pril jouw zwangerschap ook was of hoe lang het ook geleden is. Blijf hun namen noemen, ze horen er echt bij. Stuur je verhaal naar sigrid@verliesenveerkracht.be.
gratis E-Book 'een miskraam verwerken, hoe doe je dat?'
Mijn beste adviezen en inzichten om verder te kunnen met je leven
Aanvullend ontvang je ook bijkomende tips en informatie via mail.
