Sinds mijn miskraam haatte ik vakantie
Het was altijd mijn droom om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen. Toen ik in 2015 zwanger werd van mijn zoontje kon mijn geluk niet op. Ik had een onbezorgde zwangerschap en had weinig last van zwangerschapskwaaltjes. Robbe werd geboren na een zwangerschap van bijna 41 weken en door zijn 4,1kg werd het een behoorlijk zware bevalling. Mijn man en ik genoten met volle teugen van het ouderschap en toen Robbe 1 jaar werd begon het alweer te kriebelen. We besloten dat er in ons gezin ruimte was voor nog een kindje en ik hoopte stiekem dat het een meisje zou zijn.
Dit was niet de roze wolk die ik gewoon was
van mijn vorige zwangerschap
Mijn tweede zwangerschap voelde van bij de start al anders en ik leek meer kwaaltjes te hebben. Robbe sliep slecht in die periode en ik dacht dat mijn vermoeidheid vooral te wijten was aan mijn onderbroken en zeer korte nachten. Ik was ook heel misselijk en moest al snel een poosje verplicht thuis blijven van mijn werk. Dit was echt niet de roze wolk die ik gewoon was van mijn zwangerschap van Robbe. Ik was ondertussen bijna 40, misschien kon mijn lichaam er nu allemaal minder goed tegen. Bovendien was het herfst, het was al dagen slecht weer waardoor ik meer en meer opgesloten zat in mijn eigen huis, terwijl ik normaal gezien echt een buitenmens ben. Ik hou ervan om op stap te gaan met mijn man en met Robbe en leuke dingen te doen.
En toen sloeg het noodlot toe
Tijdens de 12 weken echo vond de gynaecologe dat ons kindje onvoldoende gegroeid was en ze stelde voor om er een week later opnieuw naar te kijken. Ik wist niet wat ik kon verwachten en thuis besloot ik op het internet meer informatie te zoeken. De termen miskraam en missed abortion kwamen voorbij en ik las allerlei verhalen die mij niet echt veel vertrouwen gaven. Ik voelde mij zo verdrietig en alleen en zag hoe ook mijn man leed onder deze onzekerheid.
De dagen nadien waren een echte hel. Ik kreeg enorme buikkramen, pijn in mijn onderrug en tenslotte ook bloedverlies. Ik wist dat dit niet goed zou komen… Mijn kindje, mijn meisje…
Het was zo klein
maar voor ons zo perfect
Nog voordat ik bij de gynaecologe terecht kon verloor ik ons kindje op het toilet. Het was zo klein maar voor ons zo perfect. Mijn wereld stond stil, ik was in shock. Ik kreeg nog een controle echo bij de gynaecologe en ik herinner mij nog hoe positief ze was omdat alle ‘restweefsel’ eruit was. Mijn baarmoeder was schoon en weldra zou mijn lichaam klaar zijn voor een volgende zwangerschap.
Een volgende zwangerschap? Daar was ik totaal niet mee bezig. Deze pijn kon ik niet nog eens aan en ik wist niet of ik nog wel ooit zwanger wou worden. Ik sloot mezelf op en wou liefst niemand zien. Het choqueerde mij dat mijn gynaecologe enkel oog had voor mijn lichaam en niet aanvoelde hoeveel verdriet ik had want mijn kind was dood! Ik weet wel dat het haar taak is om naar de lichamelijke kant van de zaak te kijken maar toch had ik graag gehad dat ze ook even aandacht had gehad voor mijn gevoelens.
Mijn donkere wolk
De weken en maanden nadien stond mijn leven echt op pauze en kon ik nergens meer echt van genieten. Alles voelde als een opgave. Na een avond met vriendinnen voelde ik mij schuldig en zelfs van een uitstapje met mijn zoon kon ik niet meer ten volle genieten. Ik was er wel bij maar toch ook weer niet. Mijn gedachten waren overal en nergens en ik kon enkel aan onze fout gelopen zwangerschap denken. Het hing als een donkere wolk boven mijn hoofd en ging met mij mee, waar ik ook ging. Ik wéét dat veel vrouwen een miskraam krijgen en ik wéét dat ik lang niet de enige ben maar waarom kost het mij zoveel moeite om verder te gaan met mijn leven?
We zijn in de periode nadien verschillende keren op vakantie geweest met ons gezinnetje maar ook daar kon ik mij niet gelukkig voelen. Ik slaagde er niet in om te zien wat er wel was, ik zag alleen wat er niet was. Ik miste ons tweede kindje en daardoor genoot ik niet van de tijd met mijn man en mijn zoon. Ik kon aan niks anders meer denken en was obsessief met mijn verlies bezig. Ik ging zelfs niet graag meer op vakantie omdat ik mij dan verder weg van mijn dochter voelde. Het afscheidsbeeldje dat ik voor haar gemaakt had nam ik mee maar dat hielp niet. Het werd zo erg dat ik niet meer op vakantie wou gaan, ik haatte de vakantieperiodes echt.
Miskraambegeleiding
Dit ging zo verder tot op het moment dat ik zelf aan de alarmbel trok. Dit was niet het leven dat ik voor mezelf en mijn gezin in gedachten had. Ik wou weer leven, ik wou vooruit. Ik had genoeg van te leven met de handrem op. Op dat moment heb ik hulp gezocht en dat was voor mij de grote ommekeer. Ik wist voordien zelfs niet dat er zoiets als miskraambegeleiding bestond.
Eindelijk kreeg ik erkenning voor mijn verdriet en eindelijk kreeg ook mijn meisje haar eigen plek in ons leven. Ik kon haar stilaan echt als mijn dochter zien die ik altijd bij me draag en zie nu verder dan het verlies en verdriet. Het is bijna vakantie en voor het eerst sinds lang kijk ik daar ook echt weer naar uit!
Linda
Ik spreek regelmatig vrouwen die niet meer kunnen genieten van hun gezin omdat hun verlies altijd zo dominant aanwezig is. Misschien is dit bij jou ook wel het geval.
Voel jij je ook soms een toeschouwer in je eigen gezin?
Het gaat zijn gangetje zonder dat jij er echt deel van uitmaakt?
Lijkt het voor jou ook soms alsof je van de zijlijn staat mee te kijken?
Heel herkenbaar.
Staat bij jou ook de vakantie voor de deur maar kijk je er niet echt naar uit omdat je niet meer zorgeloos kan genieten?
Stuur mij dan een mailtje via sigrid@verliesenveerkracht.be of laat hiernaast je gegevens achter en dan spreken we elkaar nog voor je verlof.
Als je nu alvast de eerste stap zet dan zal je met een heel ander gevoel je vakantie ingaan.
