De eerste 3 maanden waren toch voorbij?
Vorige keer, tijdens de 8 weken-echo zag alles er goed uit. Ik had in tussentijd weinig last gehad van zwangerschapskwaaltjes en ik voelde mij blij zwanger. Ondertussen was ik 13 weken ver van mijn eerste kindje. Dit was mijn eerste zwangerschap dus ik wist niet goed wat ik moest verwachten maar ik voelde mij goed en ik was in de veronderstelling dat alles prima verliep.
Tijdens de vorige echo hadden we het hartje van ons kindje gezien en gehoord en in mijn ‘9 maanden zwanger’ boek volgde ik alles over de evolutie die ons kindje momenteel doormaakte. Dit baby’tje was zo gewenst en ons verlangen ernaar was zo groot. Vanaf het moment dat we wisten dat ik zwanger was begonnen we plannen te maken en allerlei dingen regelen voor als ons kindje er zou zijn.
Het is gek, hoe snel een kindje deel uitmaakt van je leven,
ook al is het nog maar enkele millimeters groot
Zo hadden we al gekeken naar een babyvriendelijke vakantiebestemming waar we volgende zomer naartoe zouden trekken. Ook hadden we ons al ingeschreven in een crèche en hadden we al een hele lijst met namen voor jongens en meisjes gemaakt. Qua meisjesnamen zaten we wel op dezelfde golflengte. We houden allebei van een Frans klinkende naam die niet te lang is. Een jongensnaam vinden zou moeilijker zijn. Gek eigenlijk, hoe snel een kindje deel uitmaakt van je leven, ook al is het nog maar enkele millimeters groot.
De veilige grens van 12 weken
Zo stilaan begon mijn buikje al wat zichtbaar te worden. Gelukkig hadden we in september nog enkele hele mooie zomerdagen waardoor ik mijn buikje kon verbergen onder een zomerkleedje. Ik herinner mij hoe ik liefst van de daken wou schreeuwen dat ik zwanger was maar mijn man wou liefst wachten tot aan de veilige grens van 12 weken om onze vrienden en familie in te lichten. Ook op mijn werk had ik om diezelfde reden nog niks verteld. Onlangs kreeg ik van een collega wel een achterdochtige blik omdat ik op een receptie niet één glaasje cava dronk maar met een smoesje kon ik snel haar aandacht afleiden.
Afwachten...
Tijdens de 8 weken-echo had de gynaecologe gezegd ‘Alles ziet er prima uit, maar de eerste weken is het nog wat afwachten.’ ‘Afwachten!?’ had ik toen gedacht. Wij waren juist volop plannen aan het maken, wij waren helemaal niet aan het afwachten. Mijn man en ik, allebei prille 30ers, wij stonden met 2 voeten in het leven en genoten van alles wat er in ons leven gebeurde. Afwachten hoorde daar echt niet bij.
Mijn wereld stond stil
Maar toen.. Tijdens die echo… Toen de gynaecologe zei dat ze echt heel slecht nieuws had, toen stond mijn wereld stil. Een miskraam? Hoe kon dat nu? Wat was er fout gegaan? Waarom had ik nog niet gevoeld dat het fout zat? Mijn man vertelde mij steeds dat ik de beste mama ter wereld zou worden maar ik was niet eens in staat geweest om mijn kindje in goede gezondheid op de wereld te zetten. Hoe kon mijn lichaam mij zo in de steek laten? We hadden toch die veilige grens van 12 weken overschreden, waar was dit dan zo fout kunnen gaan?
Honderden vragen spoken sinds dat moment door mijn hoofd. Waarom gebeurde dit? Waarom bij ons? Wat deden we verkeerd? Ik rookte niet, ik had de afgelopen maanden geen enkel glas alcohol gedronken en ik probeerde zo gezond mogelijk te leven.
Afwachten kenden mijn man en ik niet maar sinds dat moment heb ik het gevoel dat mijn hele leven heel lang op pauze gestaan heeft en ik slaagde er niet in om de draad weer op te pikken. Ik was zo bang om opnieuw zwanger te worden en durfde niet meer vooruit kijken. Wat ben ik blij dat ik hierbij gespecialiseerde hulp gezocht en gevonden heb. Nu durf ik weer voorzichtig vooruit kijken en mijn kindje heeft nu een plek gekregen in mijn leven. Met een volgende zwangerschap kan en wil ik dit kindje niet vervangen maar ik voel nu wel steeds sterker dat er een kleine broer of zus mag bijkomen. Ik heb opnieuw vertrouwen in mijn lichaam en in de toekomst.
Patricia
