Ons klein gelukje, ons ukje in mijn buik…
Het begon als een droom, een vurige wens ons gezinnetje uit te breiden, een eigen kindje van ons samen…
Je ontstond uit een hevig verlangen, een warm nestje vol liefde!
Na zo lang wachten, véél oefenen en vele onderzoeken, was je daar plots spontaan, totaal onverwachts …
Geen menstruatie op de verwachte dag, ook niet de dag nadien en nadien …
Een sprankeltje hoop flakkerde op … Zou het dan toch?!
Midden in de nacht om 5u18, poedelnaakt, geloofden we ons ogen niet …
Een positieve zwangerschapstest, 1 à 2 weken !!!
Huilend, dolgelukkig, compleet, vielen we in elkaars armen, een boost voor ons zelfvertrouwen …
Ja, we zijn eindelijk samen zwanger en de kwaaltjes (gevoelige borsten, gevoeligheid voor allerlei geurtjes, frequent naar het toilet gaan, hoofdpijn, …) nemen we er graag bij! Een immense rust daalde over me heen.
Twee dagen lang stralen als vuurwerk, intens genieten, zwangerschaps(dag)boeken kopen en lezen, luidop dromen van een seminarie met ons tweetjes en voorzichtig plannen om zeker onze grootouders nog tijdig, ook al was het pril, te laten delen in ons immens geluk hen een achterkleinkind te mogen geven …
Even met ons voetjes op de grond, na het lezen van een ontroerende afscheidsbrief van een vriendin over haar miskraam, zonder te beseffen wat ons zelf enkele uren later te wachten stond … Was dit al een teken aan de wand?
Onze reinste nachtmerrie werd plots keiharde realiteit ’s ochtends en overschaduwde de eerste schooldag in het eerste leerjaar van mijn lieve plusdochter : krampen, een roze vlekje, bloedverlies dat niet meer ophield, uren onzekerheid voor het bezoek aan de huisarts tot wanneer ik jou plots zag in jouw vruchtzakje op een stukje toiletpapier, een speldenknopje groot, een bang vermoeden werd een bikkelhard feit waar we niet meer omheen konden …
Onwezenlijk, niet te bevatten, niet willen weten en toch moeten …
HCG = 14 … De geplande heuglijke familiebezoekjes hoeven niet meer, de witte babysokjes voor de oma’s en opa in spe blijven ongeopend en onaangeroerd.
Ons allerliefste ukje, zo welkom, was er niet meer … Dit kan toch niet waar zijn? Waarom? Help!!!
Wat doe ik nu met jou? Ik kan jou toch niet weggooien, doorspoelen, …? Hoe neem ik gepast afscheid van je?
Ik koester je, ook al was je nog net geen 6 weken, voor mij was je ons ukje en ik mis je nu zo ontzettend … Mijn papa zal je met open armen ontvangen en goed voor jou zorgen …
Niemand weet dat je er was, alleen wij … We kregen de kans niet ons geluk van de daken te schreeuwen, nu ook niet ons verdriet …
Ook al was je maar heel even bij ons, we hebben genoten van jouw aanwezigheid, houden van jou en missen jou,
Mama & Papa
Dit is het verhaal van Natacha. Ze schreef het na één van haar miskramen.
Een kindje dat zo gewenst was…
Is dit herkenbaar voor jou? Wil jij ook graag jouw verhaal van jouw miskraam delen? Dat kan! Op deze manier kun jij ook erkenning geven aan jouw kindje.
Of wil jij graag eens praten over jouw verlies? Dat kan ook! Ik plan heel graag een vrijblijvend gevoelsgesprek met je in.
Wil jij ook graag jouw verhaal vertellen of jouw ervaringen (anoniem) delen via mijn pagina? Stuur dan een berichtje naar sigrid@verliesenveerkracht.be.
Ik kijk uit naar jouw reactie.
