De eerste maand

Enkele weken geleden hadden we het nieuwe jaar nog volledig voor ons liggen en nu is de eerste maand alweer zo goed als voorbij.  Voor velen een woelige maand.  Rond de feestdagen komt er vaak verdriet naar boven.  De kerstperiode is traditioneel een periode van gezelligheid en sfeer.  Maar tegelijk is het ook een periode van gemis, verdriet en soms zelfs eenzaamheid.  En dat laatste werd dit jaar nog eens extra versterkt bij velen.

Ik sprak de afgelopen periode dan ook opvallend meer vrouwen dan anders, allen getriggerd door het verdriet dat tijdens de eindejaarsperiode naar boven kwam.  Allen zoekende naar hoe ze hun verlies een plaats kunnen geven.  Vaak schommelend tussen de wil om verder te gaan met hun leven en de angst om hun kindje achter te laten.

Als ik hen dan vertel dat het ene het andere helemaal niet hoeft uit te sluiten, dan voel ik dat er rust komt.  De angst maakt plaats voor vertrouwen, paniek maakt plaats voor rust en een rommelig hoofd maakt plaats voor structuur. 

Als jij in 2020 jouw kindje verloor, dan is het normaal dat de start van een nieuw jaar voelt als een definitief afscheid.  Als jouw uitgerekende datum ergens in 2021 was, dan is het normaal dat dit jaar aanvoelt als 1 grote leegte.  Het is ook normaal dat jouw verdriet nu zo overheersend is dat je amper nog lichtpuntjes ziet en dat je niet voluit kan genieten van alles wat er wél is. 

Ik wil heel graag weten hoe het met jou gaat.  En ik wil heel graag dat jij weet dat ik je kan helpen om weer met beide voeten in het leven te staan.  Ik wil niet dat jij je een toeschouwer voelt in je eigen gezin omdat je gedachten maar blijven malen en omdat je steeds meer in je eigen cocon lijkt te zitten.  Wil je me even laten weten hoe het met je gaat?

Liefs, Sigrid