Ik kon mijn kindje tenminste leren kennen

Hallo, ik ben Asther en ik wil je graag vertellen over een gesprek dat ik na mijn miskraam had met een collega.  Nadat ik vrij snel zwanger geraakt was, bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.  Ik wist dat dit bestond, maar ik wist er verder weinig van af en ik wist vooral ook niet hoe gevaarlijk dit kon zijn.  In mijn geval had mijn eitje zich vastgezet in mijn eileider en dit werd ontdekt doordat ik buikpijn had en veel bloed verloor.

Dit eitje werd verwijderd tijdens een operatie, waardoor ik ook mijn eileider verloor.  Dit had voor mij een grote impact want na deze operatie had ik het gevoel dat mijn gynaecologe een deel van mijn vrouwelijkheid weg genomen had.  Ze heeft mij wel een goede uitleg gegeven en mij ook gezegd dat ik nog steeds zwanger kon worden, maar dat stelde mij niet echt gerust.

In mijn omgeving werd er nogal losjes over gedaan en zelfs mijn beste vriendinnen deden nogal luchtige uitspraken zoals ‘volgende keer zal het vast wel goed gaan’.  Er was niemand die begreep waarom ik mij zo slecht voelde en iedereen wou mij troosten door te zeggen dat een volgende zwangerschap wel goed zou gaan terwijl ik deze zwangerschap nog aan het verwerken was.

En toen moest ik terug aan het werk.  Ik keek daar ontzettend tegen op omdat ik iemand ben die werk en privé liever gescheiden houdt en ik voelde niet de behoefte om over mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap te praten tegen collega’s.  Ik werk in een groot familiebedrijf waar een sfeer heerst dat je komt om te werken en niet om te babbelen met collega’s, waardoor er sowieso al weinig over familiezaken gepraat wordt.

Tijdens één van de middagpauzes van mijn eerste werkweek kwam er een collega bij mij aan tafel zitten waarvan ik wist dat ze vele jaren geleden een kindje verloren had. Haar dochtertje was na een ongeval gestorven toen ze 3 jaar was.  Al snel kwam ons gesprek op mijn fout gelopen zwangerschap en ze zag dat ik echt heel diep in de put zat.

En ik?

Ik excuseerde mij omdat ik zoveel verdriet had.

Ik zei dat ik wist wat zij meegemaakt had, jaren geleden, en dat dat natuurlijk nog veel erger was.

Ik hoorde mezelf zeggen dat mijn situatie minder erg was omdat ik al na enkele weken mijn kindje moest laten gaan, maar dat zij een levend kind van 3 jaar verloren was.

Ik voelde mezelf schuldig tegenover haar omdat haar verdriet vast nog veel groter moet zijn.  Het nieuws van het overlijden van dat kindje was immers als een schokgolf door ons bedrijf gegaan.

Ze liet mij uitpraten en wat ze toen zei was het mooiste en het warmste dat ik ooit gehoord heb.

Ze zei dat we allebei ons kindje verloren zijn.  Dat we allebei mama zijn en dat we allebei een eindeloze liefde voelen voor ons kindje. Terwijl ik moest afscheid nemen zonder herinneringen, heeft zij 3 prachtige jaren met haar dochtertje mogen doorbrengen. Ze heeft talloze herinneringen, foto’s, filmpjes die ze kan bekijken als het gemis en het verdriet opnieuw de bovenhand nemen.  Ze vertelde mij hoe dankbaar dat ze daarvoor is.  Ze begon spontaan te lachen en te stralen als ze over haar dochtertje vertelde, terwijl ik alleen maar verdriet voelde als ik aan mijn kindje dacht.

Dat gesprek heeft mij en mijn collega dichter bij elkaar gebracht, en alhoewel we hier niet zo vaak over praten, voel ik een diepe verbondenheid tussen ons.

Wat zij toen voor mij gedaan heeft en hoe zij mij geholpen heeft, daar kan ik haar niet genoeg voor bedanken.  Zij erkende mij als moeder, ze had aandacht voor mijn kindje en ze begreep mijn verdriet. Ze is de enige die mij ooit het gevoel gegeven heeft dat mijn verdriet terecht was, dat ik wel echt een kind verloren ben en dat een kindje verliezen het ergste is wat er bestaat.  De buitenwereld heeft mijn kindje nooit gekend en voor hen bestaat het niet.  Het is nog steeds een heel eenzaam proces waar ik in zit en ik ben er nog niet, maar dat ene gesprek met die ene collega heeft voor mij wel een wereld van verschil gemaakt. Dank je wel daarvoor.

Asther