Miskraam tijdens coronacrisis – deel 2
Ik maak mij zorgen om ouders die in deze periode een kindje verliezen tijdens de zwangerschap. Wat de zonnigste periode in je leven zou worden is plots een hele triestige en eenzame periode Geworden. Een miskraam is nu nog meer dan ooit een stil verdriet.
Vandaag deel ik deel 2 van het verhaal van Sofie:
Sofie is na 10 weken zwangerschap in het ziekenhuis voor een echo. Alleen, want haar man mag er niet bij zijn wegens het corona virus.
‘Zo, je bent nu 10 weken zwanger’, zegt de gynaecoloog, terwijl hij de koude gel tegen de buik van Sofie drukt. Maar de glimlach van de gynaecoloog maak al gauw plaats voor een grote frons op zijn voorhoofd. Geen knipperlichtje, geen kloppend hartje, niets. Ze zien geen beweging en Sofies kindje ligt roerloos op de bodem van haar baarmoeder.
Haar wereld stort in. Net nu ze haar man zo hard nodig heeft, is hij er niet. Door dat stomme virus is zij noodgedwongen alleen in dat grote ziekenhuis en totaal onverwacht krijgt ze dit verschrikkelijke nieuws te horen over haar missed abortion. De gynaecoloog onderneemt nog enkele pogingen, in de hoop toch nog een teken van leven te ontdekken maar al snel wordt duidelijk dat haar baby’tje niet meer beweegt.
De woorden van medeleven van de gynaecoloog kunnen Sofie niet echt helpen en van de hele uitleg die hij haar geeft, dringt er maar weinig tot haar door. Ze heeft 3 opties waar ze uit moet kiezen. Het is een keuze die eigenlijk niemand ooit wil maken, maar het moet. Ze kan afwachten tot de miskraam zelf op gang komt, ze kan kiezen voor tabletten die helpen om de miskraam op gang te brengen of ze kan kiezen voor een curettage.
Ze belt even met haar man en vertelt hem in een roes dat hun kindje kort na de vorige echo gestopt is met groeien. Gestopt is met leven! Ze besluit de natuur zijn gang te laten gaan en wil afwachten tot de miskraam op gang komt. Ze krijgt nog een echo foto mee en mag vertrekken. De gynaecoloog kan momenteel verder niets voor haar doen.
Thuis aangekomen belt Sofie haar ouders en enkele vriendinnen om hen het triestige nieuws te vertellen. Gelukkig is haar man ook thuis om haar op te vangen. Ze merkt dat het een zekere opluchting geeft om haar verhaal te kunnen delen, ook al kunnen haar ouders en vriendinnen er nu niet fysiek voor haar zijn.
De troostende en goedbedoelde woorden van haar vriendinnen geven steun maar zijn ook pijnlijk.
‘Je bent nog zo jong, je zal vast snel opnieuw zwanger zijn.’
‘Een miskraam is heel normaal, veel vrouwen maken dat mee.’
‘Ooh Sofie, je was pas 2 maand ver, dan is dat nog niet echt een kindje hoor, probeer er vooral niet teveel aan te denken’.
Hoe kan ze daar nu niet aan denken? Hoe kan een van haar beste vriendinnen nu denken dat het nog geen kindje was? Zij heeft toch dat hartje gezien? De pijn die ze nu voelt heeft ze nog nooit gevoeld, dus hoe kan dit nu normaal zijn?
En dan begint het lange wachten. Sofie besluit te wachten tot haar lichaam het vruchtje uit zichzelf afstoot. Ze wil haar lichaam zelf laten beslissen wanneer het tijd is om haar kindje te laten gaan.
Na uren, dagen wachten krijgt Sofie plots hevige krampen. Ze is opgelucht dat er eindelijk iets lijkt te gebeuren in haar lichaam. De afgelopen dagen is ze 1 keer een eindje gaan wandelen met een vriendin, maar dat was het dan ook.
De krampen worden steeds heviger en Sofie besluit een warm bad te nemen. Nadien gaat ze wat heen en weer wandelen in de tuin tot het plots aanvoelt alsof ze in haar broek plast. Ze rent naar het toilet en daar slaagt ze er in om haar kindje op te vangen. Het ontroert haar hoe volmaakt haar kindje eruit ziet. Alles zit erop en eraan.
Sofie en haar man besluiten om hun kindje gedurende enkele dagen in een bakje met water te bewaren zodat ze mooie foto’s kunnen maken. Zo hebben ze ook de tijd om afscheid te nemen. [Hier vind je meer informatie over de watermethode.] Binnen enkele dagen zullen ze Zoë begraven op een mooi plekje in de tuin.
