Je had nog mooier mogen worden…
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet… (BLOF)
“Ik hoop voor jou dat de natuur zijn werk gaat doen.” Dat waren de harde maar ook eerlijke woorden van de arts toen ik met spoed het ziekenhuis in werd gebracht. Ik was nog maar twintig weken zwanger en voelde me al de hele dag niet goed. Ik kon het niet goed verwoorden wat het precies was maar toen ik van de bank op stond wist ik wel “Dit is niet goed”.
Ik belde met de verloskundige en ik kreeg gelijk; het was vruchtwater.
In het ziekenhuis kreeg ik pas meer informatie en daar werd wel al snel duidelijk dat het voor een kindje van 20 weken heel lastig is om te overleven zonder vruchtwater. Ik moest in het ziekenhuis blijven omdat de arts inschatte dat de bevalling elk moment kon gaan beginnen maar dat gebeurde niet. De volgende dag werd ik naar huis gestuurd; totaal de weg kwijt en super onzeker want wat stond ons te wachten?
Twee weken lang heb ik in een ziekenhuisbed gelegen in de woonkamer en geprobeerd om het vruchtwater aan te vullen door veel te drinken, fruit te eten en vooral zo min mogelijk te bewegen. Of het enigszins zou helpen? Geen idee maar je doet er alles aan om invloed uit te oefenen op de situatie.
De echo’s en de gesprekken in het ziekenhuis maakten de situatie niet beter; we werden met de dag onzekerder en wisten totaal niet waar we aan toe waren. Was er iets met hem aan de hand waardoor ik mijn vruchtwater was verloren of ging ons mannetje het minder goed doen in de buik omdat er minimale vruchtwater aanwezig was
Aan die onzekerheid werd na 2,5 week een einde gemaakt. Ik viel flauw in de badkamer en voelde aan alles dat het helemaal foute boel was. Zodra ik aan kwam in het ziekenhuis werd onze angst bevestigd; je kon niet mooier worden… jouw hartje was gestopt met kloppen.
De bevalling mocht ik zelf plannen en is iets waar ik niet met een goed gevoel op terug kijk. Ik werd onwijs ziek en belandde bijna op de IC. Toen hij eindelijk naast me lag was ik te ziek om hem de aandacht te geven die ik hem graag had willen geven. Maar één ding wist ik wel: hij moest en zou met ons mee naar huis. Iets wat ik van tevoren niet had bedacht omdat ik vooral heel erg bang was voor hoe het zou zijn. Die angst valt gelijk van je af; je voelt aan alles dit is mijn kindje en jij hoort bij ons.
Zijn afscheid was heel warm en helemaal op onze manier. We hebben met familie en vrienden ballonnen opgelaten in de duinen en een kleine dienst gehouden bij het crematorium. Ik kijk daar met een heel warm gevoel op terug en hoop dat hij onze liefde en warmte heeft gevoeld.
Na een lange periode van twijfelen en onzekerheid zijn wij nu in verwachting van ons 3e kindje. Onze dochter zal rond 16 juni geboren worden. De doodgeboorte van Sem heeft alles te maken gehad met een niet goed werkende placenta en daarom sta ik onder strenge controle in het ziekenhuis.
Momenten van angst en vertrouwen wisselen elkaar af en momenten van verdriet en liefde komen heel erg samen. Onze zoon Sem is onderdeel van ons gezin en ik benoem hem ook altijd als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb. Ook voor Sofie is Sem haar broertje en mijn hart vervult zich met liefde als ik haar in de ochtend even naar zijn gedenkhoekje zie lopen en haar hem gedag hoor zeggen.
Met trots kijk ik terug op de afgelopen jaren hoe ik zelf maar ook mijn partner en dochter en de mensen om me heen met deze situatie zijn omgegaan en hoe hij niet vergeten wordt.
Hoe pijnlijk het ook op momenten is geweest, ik had hem voor geen goud willen missen.
Wat wil ik anderen meegeven?
Geef jezelf de tijd en ruimte voor het rouwproces. Ik heb ervaren dat het geen makkelijke maar ook geen lineair proces is. Er kunnen momenten zijn waarop je denkt dat je weer wat stappen terug doet. Dat het heel zwaar voelt omdat je had gehoopt dat je al verder in het proces zou zijn. Gun jezelf de tijd en geef jezelf ook de ruimte om op momenten dat het niet gaat een stap terug te doen.
Sta open voor de hulp om je heen. Ik wilde het liefst mijn bed in kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken en er na drie maanden weer eens uit komen maar dat was geen optie. We hebben heel veel steun gehad aan de mensen om ons heen en ook bepaalde taken uit handen gegeven. Ook soms gewoon aangegeven dat we even het antwoord niet wisten en of mensen even met ons mee konden denken. Het was fijn dat er soms eten werd gebracht of dat onze dochter even een paar uurtjes opgehaald werd; dan konden wij even uren voor ons uit staren om vervolgens met haar de eendjes te gaan voeren.
Praat erover en zoek eventueel hulp. Ik vond praten over dit onderwerp in het begin heel erg lastig. Ik merkte ook dat er een bepaald soort schaamte over heen zat. Ineens was ik ook een moeder met een doodgeboren kindje. Om dat toe te geven en die pijn te mogen voelen was echt een proces en daar heb ik ook hulp bij gezocht. Uiteindelijk heb ik geleerd dat het delen van mijn kwetsbaarheid ook de mooiste gesprekken bracht en mij echt hielp in het proces.
Pak de regie. Geef ook aan waar jij behoefte aan hebt. Ik heb bijvoorbeeld op mijn werk een uitgebreide mail verstuurd waarin ik duidelijk aan gaf wat collega’s wel en niet mochten vragen en op welke momenten. Ik wilde niet dat het verdriet mij zou overvallen op momenten dat ik juist even met iets anders bezig was en afleiding had. Collega’s hadden daar bewondering voor en hebben ook echt rekening gehouden met mijn aangegeven grenzen.
Vertrouwen / angst. De vraag of je nog een keer een zwangerschap aandurft kan natuurlijk alleen jij beantwoorden. Voor mij heeft het jaren geduurd maar misschien wil jij al heel snel weer zwanger zijn. Weet dat vertrouwen en angst zich afwisselen en kijk ook wat jou kan helpen op momenten van angst. Bij mij zorgt het naar buiten gaan met mijn dochter of goede gesprekken met vriendinnen ervoor dat ik wel de angstgevoelens de ruimte geeft maar dit niet laat regeren.
Dit is het mooie en eerlijke verhaal van Myrna. In 2017 verloor ze haar zoontje Sem na een zwangerschap van 23 weken.
Door haar verhaal te delen hoopt ze dat ze jou kan helpen in het moeilijke proces waar jij in zit.
Dank je wel hiervoor, Myrna. Dit is heel herkenbaar voor velen onder ons.
Wil jij ook graag vertellen over jouw kindje waar je veel te vroeg afscheid van moest nemen? Elke kindje doet er toe, elk kindje telt. Hoe pril jouw zwangerschap ook was of hoe lang het ook geleden is. Blijf hun namen noemen, ze horen er echt bij. Stuur je verhaal naar sigrid@verliesenveerkracht.be.
