De traditionele familiefoto
18 oktober 2019. Voor velen een dag zoals een andere maar niet voor mij. Dit is niet de dag waarop ik een miskraam kreeg, en ook niet de dag waarop ik uitgerekend was. 18 oktober is de trouwdag van mijn schoonouders. Tientallen jaren geleden was dit voor hen de mooiste dag uit hun leven. Toen gaven ze elkaar hun ja-woord en vorig jaar vierden ze dit met een groot feest voor alle kinderen, kleinkinderen en vrienden. Een vrijdagavond was het, dat herinner ik mij nog goed.
Het jongste kleinkind
De avond begon goed en voor het eerst sinds lang had ik nog eens echt ergens naar uitgekeken. Het was leuk om mensen terug te zien die ik al een hele tijd niet meer gezien had en de sfeer zat er goed in. Tot plots mijn schoonmoeder zei dat ze een familiefoto wou maken met al haar kleinkinderen. Er werden 2 stoelen vooraan in de zaal gezet en alle kleinkinderen mochten er rond gaan staan. Het jongste kleinkind mocht bij mijn schoonmoeder op schoot.
Ze riep dat alle kleinkinderen mochten plaatsnemen en ze voegde er nog aan toe dat er niemand mocht ontbreken. Op het moment dat ik mijn schoonbroer zijn tweejarig zoontje op de schoot van mijn schoonmoeder zag zetten, voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken.
Mijn schoonmoeder riep dat alle kleinkinderen mochten plaats nemen, er mocht zeker niemand ontbreken...
Ik zag nog hoe een vriend, die dienst deed als fotograaf, de kindjes instructies gaf waar ze moesten staan maar dit kon ik niet langer aan, ik liep de zaal uit, naar het toilet. Plots was ik zo misselijk dat ik amper overeind kon blijven.
Voor hen lijkt het alsof er niets gebeurd is
Hoe kon dit nu gebeuren? Waarom had ik dit niet zien aankomen? Het zoontje van mijn schoonbroer is helemaal niet het jongste kleinkind, mijn kindje is het jongste kleinkind. Na 9 weken zwangerschap ging het mis. Met spoed werd ik toen opgenomen in het ziekenhuis en na een curettage kwam ik leeg weer buiten, alsof er niets gebeurd was. En zo lijkt het nog steeds voor de buitenwereld, alsof er niets gebeurd is.
Hoe kon het toch dat niemand van de familie zich dat herinnerde. Dat er niemand opstond en zei ‘dit klopt niet.’ Dat zelfs mijn man niet leek te beseffen wat een catastrofe zich daar afspeelde. Mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid, iedereen was ons kindje vergeten.
Ik weet niet hoe lang ik op het toilet gezeten heb die avond, maar de rest van de feestelijkheden heb ik in een totale roes beleefd. Ik heb hier nadien met mijn man over gepraat maar hij vindt dat ik daar niet zo zwaar aan moet tillen. Ze doen dat niet bewust, ze weten gewoon niet beter zegt hij.
Voor mij is er die avond iets gebroken. Iets gebroken in mezelf. Ik dacht dat ik een manier gevonden had om met mijn verloren kindje om te gaan maar sinds die bewuste avond besef ik dat dat helemaal niet zo is. Mijn baby verliezen was voor mij zo ontzettend pijnlijk maar moeten vaststellen dat mijn kindje vergeten wordt maakt alles nog vele malen pijnlijker…
Inge
