Het is mooi geweest

‘Met zijn 92 jaar heeft hij toch een mooi leven gehad.’
‘Ze is toch 86 jaar geworden, je moet blij zijn dat jullie zo vele jaren samen geweest zijn.’
‘Hij was al een tijdje ziek, hij is nu vast veel gelukkiger.’
…

Dit krijgen mensen die op latere leeftijd hun partner verliezen vaak te horen.  Mensen doen deze goed bedoelde uitspraken omdat ze willen troosten.  
Maar troosten ze ook echt?

Door dergelijke uitspraken lijkt het alsof je de rouw van mensen niet echt serieus neemt. Want eigenlijk zeg je ‘Het is wel erg wat je meemaakt, maar eigenlijk valt het toch nog mee’. 

Ergens wil je de pijn van deze mensen wel erkennen maar tegelijk zoek je ook naar verzachtende omstandigheden.  Je probeert hun pijn als het ware weg te nemen maar in realiteit voelen rouwenden zich hierdoor vaak niet serieus genomen waardoor ze zich onbegrepen voelen, hun pijn gaan wegsteken en alleen achter blijven met hun verdriet.

Zo is het ook voor moeders die vroeg in de zwangerschap een kindje verliezen.  Mensen doen dan uitspraken als:

‘Je was pas 8 weken zwanger, dan is dat nog geen echt kindje hoor.’
‘Je bent nog jong, je kunt nog kinderen krijgen.’
‘Nu weet je tenminste dat het werkt.’
‘Beter nu dan binnen enkele maanden.’
‘Het was vast een fout van de natuur.’

Los van het feit dat deze uitspraken nu wel of niet waar zijn is het vooral belangrijk om te beseffen dat je een moeder die haar kindje verloor hier niet mee helpt.

Door het verlies en het verdriet te minimaliseren veeg je het onder de mat maar het blijft wel aanwezig.

Als je je partner verliest na 50 jaar huwelijk dan verlies je een verleden en dan probeer je de mooie herinneringen te koesteren.  Als je een kindje verliest, vroeg in de zwangerschap, dan verlies je een toekomst.  Je droom spat uit elkaar en je hebt geen enkele herinnering om je aan op te trekken, je hebt hoogstens een positieve zwangerschapstest of 1 enkel echofototje…