Welke herinnering heb jij aan je kindje?
3 jaar is het ondertussen geleden, 3 jaar al.
Soms voelt het alsof het gisteren gebeurde en soms lijkt het een eeuwigheid geleden. De ene dag lijk ik in een roes te leven en dan weer komt de realiteit heel hard binnen. Er zijn momenten waarop ik nog precies weet hoe het allemaal in z’n werk ging, maar meestal is het 1 grote waas in mijn hoofd.
Ik besef dat ik door moet en dat mijn leven verder gaat, maar ik ben bang om mijn kindje achter te laten in het verleden.
Ik weet dat dit vreemd klinkt, en ik durf dit ook tegen niemand zeggen, ze zullen mij gek verklaren. Maar dit is wel hoe het voor mij aanvoelt. Mijn wereld stopte met draaien op het moment dat mijn gynaecologe mij het slechte nieuws vertelde. Als ik aan dat moment terugdenk dan word ik opnieuw overspoeld door een gevoel van onmacht, verdriet en angst.
‘Ik vind geen hartactiviteit’, dat is wat ze zei.
Ik vond dit zo een vreemde zin. Het eerste wat ik toen dacht was ‘kijk dan nog eens, zoek het hartje, doe iets’. Maar ze leek helemaal geen moeite te doen om beter te kijken. Waarschijnlijk zag ze aan mijn gezicht dat ik nog niet goed begreep wat er gaande was en toen zei ze ‘het leeft niet meer, je krijgt een miskraam’. En dat sloeg in als een bom!
Wat toen volgde waren dagen van verwarring, verdriet, pijn en veel bloedverlies. Een tijdje later ging ik opnieuw naar de gynaecologe en ik herinner mij nog hoe opgetogen ze was dat al het weefsel weg was, dat mijn baarmoeder schoon was en dat we er weldra opnieuw aan mochten beginnen.
Toen Sigrid mij vroeg welke herinnering ik aan mijn kindje had, begon ik dit verhaal te vertellen.
Ik had hier zelf nooit bij stil gestaan, maar eigenlijk vind ik dat nu heel erg dat dit het eerste is waar ik aan denk als iemand naar mijn kindje vraagt. De manier waarop mijn gynaecologe naar mijn miskraam keek, heeft mij echt gekwetst. Voor haar was dit allemaal heel normaal.
Ik weet ondertussen wel dat het medisch gezien ook heel normaal ís. Ik wéét dat 1 op 4 vrouwen ooit een miskraam meemaakt en dat 1 op de 10 zwangerschappen in een miskraam eindigt. Ik ken die cijfers nu wel, maar wat ben ik er mee? Ik weet dat gynaecologen dagelijks vrouwen in hun praktijk zien waarbij de zwangerschap niet goed zit, maar sommigen onder hen zouden er wel iets menselijker mee mogen omgaan.
Ik dacht dat het met mij na verloop van tijd wel automatisch beter zou gaan maar ik voel dat het net de andere richting uit gaat. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze, maar dat is niet hoe ik het voel. Ik lijk wel rondjes te draaien en ik voel dat ik dit niet alleen kan.
Ik ging op zoek naar hulp en zo kwam ik op de website van Sigrid terecht. Ik heb onmiddellijk haar E-Book gedownload en toen ging er een nieuwe wereld voor mij open.
Er is nog zoveel meer...
Ik zeg niet dat mijn gynaecologe haar werk niet goed doet, maar ik vind het achteraf bekeken zo jammer dat zij enkel oog had voor het medische aspect van mijn miskraam. Er is nog zoveel meer. Voor haar leken hier echt geen gevoelens aan te pas te komen. Ooit liet ik mijn appedix verwijderen en daar leek het wat op, gewoon hup, eruit en door gaan…
Waarom heeft zij mij niet verteld dat je na een zwangerschap van 9 weken echt al wel een vruchtje kunt zien? Dat ik dat vruchtje kon opvangen en er op die manier afscheid van kon nemen? Waarom heeft niemand mij verteld dat ik dat ‘vruchtje’ echt als mijn kindje mocht zien en dat dat voor altijd bij mij hoort? Waarom werd er toen gedaan alsof het een fout van de natuur was, die niet echt aandacht verdiende?
Ik ben zo blij dat Sigrid mij op een andere manier naar mijn kindje heeft leren kijken en dat ik door de juiste oefeningen nu wel zie welke plek dit kindje inneemt in mijn leven en dat ik weer vooruit kan. Dank je wel, Sigrid, om dit voor mij te betekenen.
Aan het woord is Mieke.
3 jaar geleden kreeg ze een miskraam, haar zwangerschap duurde amper 9 weken.
