Dood zijn duurt zo lang
Vanmorgen in mijn auto hoorde ik dit prachtig liedje op de radio en ik vond dat ik er iets over moest schrijven. Afgelopen maandag zong Bert Plagman het ter ere van Aart Staartjes, die zondag op 81 jarige leeftijd overleed.
Bert kennen we als ‘Tommie’ uit Sesamstraat, en hij bracht hiermee een prachtig eerbetoon aan zijn overleden vriend en collega ‘Meneer Aart’. Hele generaties groeiden op met Aart Staartjes en voor velen is ‘Meneer Aart’ dan ook een echte jeugdheld.
Het is niet fijn om dood te zijn.
Soms maakt me dat een beetje bang.
Het doet geen pijn om dood te zijn,
maar dood zijn duurt zo lang.
Als je dood bent, droom je dan?
En waar droom je dan wel van?
Droom je dat je in je straat
langzaam op een trommel slaat?
Dat iemand je geroepen heeft?
Droom je dat je leeft?
Maar ach, wat maak ik me toch naar,
het duurt bij mij nog honderd jaar
voor ik een keertje dood zal gaan.
Ik laat vannacht een lampje aan.
Zoveel vragen… En niemand die er een antwoord op kan geven. Dit liedje deed mij een beetje denken aan een heel mooi boekje dat ik een hele tijd terug gelezen heb, namelijk ‘Het sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen.
In dit boekje vertelt ze over een zieltje dat naar de aarde afdaalt en hier als mens geboren wordt. Als ze 74 jaar is, is haar taak hier op aarde klaar en keert ze terug naar huis. Ze is helemaal niet verdrietig want er wacht haar alweer een nieuw avontuur.
Lieve Aart, je zal erg gemist worden hier op aarde en ik wil je bedanken voor alle leuke momenten die je ons gegeven hebt. Hopelijk staan er jou ook nog vele avonturen te wachten daarboven.
PS: Heb jij ‘Het sprookje van de dood’ ook gelezen? Laat je mij dan even weten wat jij er van vond?
