Emma is overal
27 was ik toen mijn vriend en ik gingen samenwonen. Mijn huurappartement werd opgezegd en zijn appartement werd ons liefdesnestje. Ik genoot met volle teugen van ons leven samen en al snel begon het te kriebelen. Onze liefde was zo groot en we voelden ons klaar om aan het grote baby avontuur te beginnen.
We ruilden zijn appartement in voor een huis met tuin en ik zag ons bij mooi weer al in de tuin spelen met onze kindjes. De toekomst lachte ons toe en we leefden op een roze wolk.
Meteen zwanger
Onze verbazing was groot toen bleek dat ik meteen zwanger was. Van vriendinnen wist ik dat het best wel enkele maanden kon duren. 1 vriendin was zelfs al jaren bezig om zwanger te raken en zij en haar man zaten in een zwaar en moeilijk fertiliteitstraject verwikkeld. Ons geluk kon dan ook niet op toen het bij ons meteen lukte.
Een miskraam? Ik? Wij? Daar had ik nooit bij stil gestaan... Dit zou ons toch niet overkomen...
3 weken later verloor ik plots bloed en kreeg ik hevige krampen in mijn buik. Ik ging online op zoek naar informatie want ik had hier zo’n slecht gevoel bij… Ik begon te lezen over het feit dat het mogelijk niet erg is en dat het bloeden weer zou stoppen maar ik las ook dat het mogelijk was dat ik een miskraam zou krijgen. Een miskraam? Ik? Wij? Daar had ik nooit bij stil gestaan. Dit zou ons toch niet overkomen?
Diezelfde nacht verloor ik ons kindje op het toilet. Ik had zoveel pijn en voelde mij zo slecht en in een roes heb ik doorgespoeld. Nadien heb ik mij zo ontzettend schuldig gevoeld omdat ik mijn meisje zomaar door het toilet gespoeld heb. We hadden allebei het gevoel dat het een meisje zou worden en we hebben haar Emma genoemd.
Leeg en ontroostbaar
De periode nadien voelde ik mij leeg en ontroostbaar. Met het verlies van Emma ben ik letterlijk een stuk van mezelf verloren. Ik wou zelfs niet meer opnieuw zwanger worden omdat ik ons meisje niet wou vervangen. Gaandeweg heb ik manieren gevonden om de leegte op te vullen en nu weet ik dat ze altijd bij mij is. Ik werd opnieuw zwanger en Emma heeft nu een kleine broer van bijna 3. Ik vertel Max vaak over Emma. Hoe pril de zwangerschap ook was, het voelt goed dat zij op een speciale manier een plekje heeft in ons gezin.
Elke dag ben ik dankbaar voor Max en voor de manier waarop hij mij en mijn vriend nog korter bij elkaar brengt. De pijn van het gemis van Emma zijn er ook nog steeds en ze mogen er ook zijn. Door af en toe toe te geven aan mijn tranen ontstaat ruimte om juist extra van de mooie dingen te kunnen genieten.
Mama van Emma en Max
